stoję w środku dnia
jak na ruchomym moście
między tym co odeszło
a tym co wciąż nie potrafi nadejść
powietrze drży
jakby samo nie wiedziało
czy warto być światłem
czy tylko oddechem po świetle
czas patrzy mi przez ramię
i nic nie podpowiada
bo wie
że odpowiedzi składa się samemu
z porozrzucanych części
jednak idę dalej
jakbym niósł w sobie zgodę
na to że gdzieś przede mną
ktoś zapalił lampę
i jeszcze czeka