niepodległość to nie hymn
to puls pod żebrami
zwalnia
gdy w telewizji mówią o historii
przyspiesza
kiedy ktoś mówi ojczyzna
zbyt pewnym głosem
granice to blizny
które ziemia ukrywa pod trawą
każdy nosi w sobie mapę
napisaną wrogim atramentem
na poranionej skórze
a jednak
gdy milkną werble
i zostaje tylko oddech
człowiek czuje
że państwo to on —
nagi niepewny
ale wreszcie prawdziwy
nie wiem
czy to już koniec
czy dopiero początek
rano włączyłem czajnik
ale nie zrobiłem herbaty
bo zapomniałem po co
potem patrzyłem w okno
nie żeby coś zobaczyć
raczej by nie myśleć
na stole leży gazeta
z wczoraj
a w niej świat
którego już nie ma
kiedyś chciałem być kimś
teraz chcę być
tylko
być
nie ma początku
bo każdy początek jest wspomnieniem
nie ma końca
bo nikt nie zdążył go zauważyć
czas próbuje je objaśnić
a tylko bardziej plącze
życie nie wie że trwa
i może dlatego wciąż się zdarza
na biurku leży miłość
w wersji roboczej
ktoś dopisał ołówkiem
ma być na długo
ktoś inny
aby nie bolała
urzędniczka w swetrze
liczy oddechy
mówi brakuje jednego załącznika
na przykład gestu
albo spóźnionego przepraszam
w poczekalni siedzą pary
jedna ściska dłonie
to jej podpis
druga milczy
już wie wszystko
w gabinecie stoją trzy krzesła
dla niej
dla niego
i dla tego co się wydarzy
jeśli nikt nie usiądzie
ono usiądzie samo
na końcu formularza
małe okienko
trzeba wpisać
czy się wróci
albo chociaż zadzwoni
miłość z biurka czeka
papier trochę drży
jakby pamiętał dotyk
nie wiem
czy to była miłość
nie było fajerwerków
ani słów wielkich jak katedry
tylko ręka
została dłużej
na moim ramieniu
i cisza
która nie przeszkadzała
czasem myślę
że to wszystko
co po nas zostaje
nie zdjęcia
nie słowa
tylko to
że przez chwilę
nie było zimno
mówią że z urn
ja widzę słoik po ogórkach
na którym ktoś przykleił nową etykietę
mówią że z konstytucji
ja z szafki nad zlewem
tam trzymam instrukcje i gwarancje
czytam drobny druk
władza pewnie też
mówią że z historii
mam atlas kieszonkowy
na końcu mapy pogodowe
wiatry wieją w obie strony
flagi uczą się latać pod wiatr
mówią że z narodu
patrzę na swoje dłonie
popękane jak chodnik
po którym codziennie wraca naród
jednego egzemplarza
na ekranie występują słowa
stabilność odpowiedzialność dialog
myślę o trzech filiżankach w szafce
każda ma ucho po tej samej stronie
ale piją z nich różne usta
w pośredniaku wiele zdań
też mam pełno przy obiedzie
niektóre połykam
żeby nie wyszły słone
ten z fotela wstrzymuje
ten z teczką przyspiesza
idę do sklepu po chleb
i wracam z resztą drobnych pytań
co robić z pilotem do państwa
gdy baterie są świeże
a obraz stoi w miejscu
jeśli władza bierze się z urn
to może i z doniczek
przesadzić myśl
podlać na chłodno
czekać aż puści korzeń
a jeśli nie puści
zostaje człowiek
ten jeden egzemplarz
który może wstać od stołu
i powiedzieć sobie sprawdzam
nawet gdy zakneblują
i będą gwałcić
słowo po słowie
człowiek budzi się codziennie
jakby dostał kolejne wezwanie do istnienia
słyszy swoje imię
i nie wie kto pierwszy
on czy głos co je wypowiada
w pracy wypełnia tabele
które go wypełniają
liczby rosną jak dzieci
jakie mógłby mieć
wieczorem wraca
na własny adres
ale dom zdaje się obcy
jakby ktoś inny w nim mieszkał
zanim zaśnie
zadaje pytanie
czy naprawdę trzeba być
żeby się nie bać
czy wystarczy bać się
żeby być
z prochu który zapomniał swój cień
z popiołu co śni o ognistym języku
powstań głosie milczący od wieków
bo noc jest dłuższa niż pamięć
a światło przeszło przez człowieka
jak przez niedomknięte okno
mówię do ciebie duchu
siedzisz w kłamliwym oddechu
żywisz się resztkami wątpliwości
wyjdź
niech twoje imię rozsypie się jak sól
na językach umarłych słów
niech się wypełni cisza
którą rozdrapałeś jak ranę
a jeśli zostaniesz —
niech ci będzie dane patrzeć
jak człowiek składa się z powietrza
i twardnieje w modlitwie
na drogach błoto niczym świeże wspomnienie
gumowce wciągają dzień coraz głębiej
na cmentarzu świece topią się szybciej niż słowa
a wosk spływa w ziemię jak spóźniona modlitwa
kobieta zbiera zmarznięte chryzantemy
mówi że trzeba im dać spokój
bo i tak zakwitną tylko w pamięci
na plebanii pachnie dymem i kapustą
ksiądz wyciera dłonie o sutannę
jakby chciał zetrzeć cudze grzechy
za wsią stoją krzyże z desek
pod nimi nikt już nie śpi
wszyscy czuwają w korzeniach
Poezja już umarła i nic jej nie wskrzesi
w cybernetycznym świecie- tym zero, i jeden.
Prostota algorytmu żyje na komendę
warsztatowych idei gdzie klaun cudnie bredzi
jakby — o ideałach, by wiersz bez plagiatu
w tematyce nakreślić. Więc czytam powoli
banialuki te same. W uczesaniu wzniośli
drgają między palcami lub w lustrze pomału.
Zapatrzony istnieję między głupotami
wyplutymi brutalnie przez języki czatów.
Na nic oklaski ślepe, gdy człowiek półnagi
w ponurym lochu siedzi. Może siebie zawiódł
by duszę wartościować i lekko wygładzić?
Poezja już umarła — tak suma summarum.