słucham piosenki
przy szybie unosi się para
czajnik milknie
ptak przeskakuje na dach obok
melodia robi swoje
unosi mnie o włos
niewiele
a jednak
nie proszę o cud
wystarczy równy oddech
stabilna dłoń na szklance
i jedno zdanie
dzisiaj dam radę
niebo nie odpowiada
nie musi
odkładam telefon
zapisuję dwie półnuty
na marginesie rachunku
jeszcze moment
stoję przy framudze
cisza
tak niewielka
do kieszeni
nie ma żadnych bohaterów
są tylko cwaniacy w drogich butach
i frajerzy z pustymi kieszeniami
w telewizji znów gadają
że wszystko będzie dobrze
a ja wiem że nie będzie
bo piwo kosztuje więcej niż kiedyś
a człowiek z dnia na dzień tanieje
kobieta z wczoraj
nie pamięta mojego imienia
ja pamiętam jej numer buta
i to wystarczy
ulica nauczyła mnie jednego
nie ma zbawienia
jest tylko przeżycie dnia
i wstyd
że znowu się udało
nie wiem skąd bierze się gest
który w połowie drogi
staje się obcy
człowiek nie planuje upadku
potyka się o własne nogi
i spada głębiej niż myślał
tam gdzie milczenie
głośniejsze jest od krzyku
a spojrzenie trafia w pustkę
na dnie nie ma kamieni
ani kości po przodkach
jestem sam
tam leżą rzeczy nieodwołalne
słowa i uśmiechy
których nie cofnę
a pękły już dawniej
nikt ich nie policzy
nikt nie zapisze w kronice
bo nie ma świadków
jestem tylko ja
i to co wypuściłem z rąk
za wcześnie
granica nie oddziela mnie od świata
pokazuje że cały świat
mieści się we mnie
okno patrzy w obie strony
nikt za to nie dziękuje
dla jednych to ekran
kolory przeskakują szukając sygnału
dla innych to rama
za szybą nic nie drgnie
zasłony próbują ukryć pokój
ręce odsuwają materiał po oddech
tu siada mucha
tu wyleguje się kot
tu stoi człowiek i nie wychodzi
gdy szyba pęka
wraca prawda
kruchość była od początku
to jedyny bóg
ma swoje świątynie
mówią na nie banki
w środku spokój
podłoga lśni
byś widział jak pusto
w odbiciu
tu wszystko mierzone
w cyfrach niemających
smaku zapachu ani ciężaru
a jednak ważą życia
dzienny licznik
za ile godzin oddałeś
jedną minutę
niczego –
co mogło być wszystkim
równanie bez ucieczki
a i tak zostawiasz odcisk
kupuję spokój
chwilę
w której mogę nie myśleć
ale na wyciągu zawsze błąd
i dopisek małym druczkiem
produkt nabyty
pozór bezpieczeństwa
cena jest wysoka
patrzę na monetę
zimny krążek udający wartość
uderzam nim w ścianę
nawet nie pęka
a ja
chciałbym
muszę to zniszczyć
wykasować
fałszywy system z głowy
żeby poczuć
darmową ciszę
ból albo deszcz
coś realnego
ale ręka drży
bo jutro znowu
trzeba iść
i sprzedać
kawałek swojej skóry
za obietnicę
otwieram dział składni i skreślam nas
osoba pierwsza mnoga przechodzi do archiwum
w tabeli czasów zapisuję
byłem
byliśmy
to nie przechodzi do teraźniejszości
w trybie przypuszczającym brak miejsca
na zdania wielokrotne
jedno wystarczyło
logika notuje tezę miłość jest
dowód urwany
brak danych do powtórzenia doświadczenia
w statystyce wychodzi że połowa z nas to ja
druga połowa nie podlega badaniu
w słowniku pod hasłem wierność
krótka definicja
z odniesieniem do haseł nieobecnych
errata do wspólnego planu dopisuje
że wszystko się udało oprócz nas
na końcu rozdziału pytania kontrolne
czy oddychasz samodzielnie
czy potrafisz wstać i iść bez świadków
odpowiadam w kratkę
ale jednak tak
na stole leży kromka chleba
jej zapach unosi się ponad kuchnię
jak pamięć dawnych żniw
i dłoni które pracowały w ciszy
przez okno wpada światło
przesuwa się powoli po ścianie
nie spieszy się
jakby wiedziało
że posiada nieskończoną skalę
na chodniku dziecko podnosi listek
przykłada go do policzka
i w tym prostym geście
świat odzyskuje niewinność
gdzieś w oddali odzywa się dzwon
i choć milknie po chwili
dźwięk zostaje w sercu
nagle rozciągając czas
ludzie odliczają minuty
ale w każdej minucie
może trwać wszystko
radość strata nadzieja spełnienie
dlatego uczę się patrzeć uważniej
bo w drobnych rzeczach
odsłania się nieskończoność
a w jednej sekundzie
można dotknąć wieczności
w kącie sali syczy obudzona chmura
a łyżeczki uderzają o porcelanę jak drobne dzwonki
przy sąsiednim stoliku ktoś śmieje się cicho
ktoś inny notuje w kalendarzu
ostatni ciepły dzień
zapach przypraw miesza się z wilgocią
wniesioną na butach z brukowanej ulicy
lampy nad głowami ocieplają twarze
tworząc krąg niczym przy ognisku
tylko zamiast drewna
tańczą aromatyczne nuty
kawa paruje
jakby opowiadała historię
o liściach przyklejonych do szyby
o kroplach deszczu wystukujących rytm
na dnie zostaje mapa
linia bez wyraźnego celu
choć zawsze prowadzi do mnie
w kącie stoi paprotka
której liście udają rozmowę
kobieta trzyma w dłoni numer
jakby to był los na loterii
mężczyzna kartkuje gazetę
choć litery dawno już się rozsypały
ktoś kaszle
ktoś inny poprawia kurtkę
wszyscy oddychają ciszą
która ma zapach środka dezynfekcyjnego
drzwi otwierają się na moment
i znów zamykają
jak gdyby świat za nimi
nie był jeszcze gotów
a przecież każdy z nas
od dawna jest wpisany
na listę oczekujących
nie było w tym patosu
tylko twoja dłoń
która przykryła moją na stole
nie zadrżały sejsmografy
nie odwołano posiedzeń sejmu
ani nawet nie zmieniła się prognoza pogody
a jednak w tej chwili
cukier w herbacie rozpuszczał się wolniej
pies sąsiadów przestał ujadać
i wiadomości w gazecie
brzmiały jakby ciszej
manus super manum
– tak zanotowałby kronikarz
choć nie znalazłby miejsca w annałach
a jednak ja wiem
że od tego gestu
świat przesunął się
o milimetr bliżej dobra
* manus super manum – ręka na ręce