znów biedronka jest w humorze
to muchomor sprawił raptem
w słowach ujął myśli wzniośle
proszę panią dziś na randkę
zrobił wszystko z wielką gracją
zdjął kapelusz w stylu vintage
aż biedronce w sercu wrzało
bezmiar kropek oczy przyćmił
piękna para muszę przyznać
tak dobrani z każdej strony
nawet widział zając Ryszard
moc całusów- padł zgorszony
całość dobrze jest spisana
świadkiem byłem widowiska
w całym lesie trwa zabawa
nawet Rysiu moc odzyskał
szumy i echa cyfrowych postaci
w kieszeni smartfon pulsujących świateł
hałasem śledzi dzień pustych marzeń
podążam zagubiony izolacją w sieci
dziś
dotknąłem ekranu mokrym palcem
czy to ja jestem w tym awatarze
gdzie
krzywe lustra igrają wśród cieni
pikselami rozproszony tęsknotą
przetarłem wszystko co ludzkie
bez twarzy postać powstaje
czy to jeszcze moje serce bije
człowieka
użytkownik- tak lepiej
w świecie bez klamek
niebiosa niosą przyszłość
cząstkę kruchego dziecka
tęsknotą serce wyschło
ścieżka nastała ślepa
uczucia szarpią gniewnie
duszą na zdartych strunach
marzę by wrócić z deszczem
tęczę w dłoniach otulać
odeszłaś z gniewną burzą
rączkę mocno trzymałem
w niebie tęsknisz na próżno
pyłku w sukni z falbanek
Zielone liście
Szumią na wietrze
Jak małe dzwonki
Proszą do tańca
Jaskrawe niebo
Przyświeca w słońcu
Jak cudne sukno
Ozdabia nasz świat
Wiosenne kwiaty
Pachną w powietrzu
Jak miłość kwitną
Kuszą ponętnie
Śliczne owoce
Wzrastają w sadzie
Jak życie różne
Słodkie i gorzkie
Taka jest natura
Piękna i bogata
Jak zagubiony skarb
Czeka na odkrycie
Jesteśmy jej częścią
Pragniemy łapczywie
Jak żywy płomień
Rozgrzewa wciąż serca
Szukając uczucia
Dostrzeżmy przyrodę
Jak poranna rosa
Nawilżasz znów usta
I patrzysz z uśmiechem
znów było nam dane
Jak liście na drzewie
Pomilczeć dziś razem
Ty, co do piekła masz tylko milimetr,
Zuchwała gwiazdo co nie znasz umiaru
I płaczesz w rękaw jak Judasz troskliwie,
Srebrniki oddaj- z drogi kłamstwa zawróć.
Jak spojrzysz Bogu w oblicze pochmurne?
Kradłaś za życia bezwstydna kłamczucho,
Pewnie po śmierci sprzedałaś już duszę
W promocji z ciałem za godność podwójną.
Ty, obdarzona beztalenciem szczodrze
Nagrody zbierasz przyznane z żałości
I wciskasz wszędzie ochłapy z honorem;
Nędzne tekściki w blejtramie skradzionym.
Strzeż się poczwaro w obłudzie skrywanej,
Czas już nadchodzi — na piekielny taniec.
Zanim ptaki ćwierkotem oznajmią radośnie
Nadejście pięknej wiosny ubranej w kolory,
Obejrzę się za siebie i wspomnę bezbronny
Wszelkie lata niewinne na zawsze stracone.
Młodości co frywolność malujesz w ozdobie
Niczym łąki chabrowe kolorem urodnym,
Nieposkromione żądze pobudzasz rozkoszy
Jak cudny kwiat usychasz i wrócić nie możesz.
Zegar nagle przyśpiesza i gna opętanie.
Pory roku mijają, wciąż zima po lecie
I lśni lato po zimie pragnieniem wydarte.
Zobaczyłem tęsknoty w rozpaczy rozległe,
Niespełnione marzenia związane niedbale;
Nie pogodzę się z życiem- i pragnę go więcej.
kiedy przyjdzie taka chwila
że już ciebie mi zabraknie
chociaż w myślach cię zatrzymam
jak najdłużej- jak najbardziej
nasze życie przeznaczeniem
jak miłości uniesienia
chociaż często smutek niesie
zawsze razem w swych pragnieniach
chcę nie myśleć o przyszłości
że los kiedyś nas rozłączy
może lekko z niego zakpić
i z humorem gdzieś zagościć
tego nigdy nie wiadomo
komu radość- komu smutek
dziś na spacer chodźmy prędko
tam gdzie szczęścia pełni ludzie
świat złączony pragnieniem
o jednym tylko marzy
śnie o pokoju
pokoju o jasnych kolorach
spokoju już na zawsze
nie tak szybko
pokój staje się coraz mniejszy
ściany zaciskają pętle
duszę się
spokój jest za darmo
tylko białe śmiejące ściany
przeraźliwie milczą
Polska jesień cudnie kwitnie,
niczym miłość ogniem tęczy,
zdobią skwery złote liście,
całus słodki, jakże wdzięczny.
Mroźny dotyk niesie zima,
księżyc płonie bielą śniegu,
gwiazdy patrzą jak rodzina,
śpiewem kolęd tuli wieczór.
Życie budzi ciepła wiosna,
promyk słońca twarz otula,
kwitnie ogród pełen doznań,
pieści wiatrem słodkie usta.
Ciepło rozkosz rozbudziło,
letnia plaża tętni życiem,
góry śliczne ścieżki wiją,
tęskny obraz o Ojczyźnie.